Stage is van start gegaan!

Hi!

Daar ben ik weer, weer een week verder. Bijna al drie weken van huis af. Wat gaat de tijd snel. Op sommige momenten vind ik dat fijn, maar de meeste momenten niet. Want het is zo voorbij. Na deze week nog maar 7 weken. Ik heb de afgelopen week veel gezien en meegemaakt waar menig men jaloers op zal zijn. 
Om te beginnen: Het gaat heel goed met mij en ik ben nog steeds niet ziek geweest! Aan de warmte moet ik nog steeds wennen, sommige dagen is het wel boven de 35 graden en andere dagen kan ik er weer beter tegen. Deze week hebben we stage gelopen in het Guimbal Hospital. Dit deed ik samen met Katie, Sanne en Anne-fleur. 

Zaterdag 5 mei
Dit was een ontspan dagje. Eerlijk uitgeslapen en niet veel gedaan. Om ons wel voldaan gevoel te geven zijn we nog even naar het strand geweest met Sanne, Ciel, Anne-fleur. Heerlijk gezwommen. Deze dag was redelijk bewolkt, maar toen wij op het strand gingen liggen begon de zon te schijnen. Eenmaal in het water waren we omsingeld door zwarte kwallen. Die heb je hier heel veel. Ik als bange griet natuurlijk uit het water. Heerlijk op het strand geslapen. We hebben deze avond weer lekker niks gedaan. Heerlijk! We zijn in de avonden best moe door het warme weer en de activiteiten die we hier overdag doen.

Zondag 6 mei
Wauw een stralende zondag. We hadden afgesproken op met een paar naar het Bearland resort te gaan. 10 uur weg, in de Jeepney. Wat een heerlijke dag. We zijn deze dag wel levend verbrand. Ik ben ook wel heel bruin geworden. Maar je kon je gewoon niet insmeren tegen de stralingen van de zon. Ik heb echt van deze dag genoten. Dat was een goede afsluiting van de vakantie. Klaar op te beginnen op stage.
In de avond gezellig even met Gerben gefacetimed. Daarna vroeg gaan slapen, de volgende dag ging de wekker om 6.45 uur.
Trouwens deze avond heb ik voor een halfuur vastgezeten in de badkamer. Ik ging douchen en had de deur dichtgedraaid. Kreeg hem echt niet meer open en er werden 3 Filipijnse mannen ingezet om mij te bevrijden. Wat heb ik gelachen, maar ook was ik bang. Uiteindelijk werd ik bevrijd. NU doe ik NOOIT  meer de deur op slot. 

Maandag 6 mei
Vroeg op naar de ceremonie te gaan bij het gemeentehuis. We moesten in witte pakken komen want we zouden voorgesteld worden aan de werknemers van het gemeentehuis. We kwamen daar aan en overal in het gebouw stonden stoelen. Ik hoopte zo dat ik mezelf niet hoefde voorstellen… maar helaas. Ik met mijn gebrekkig Engels moest in de microfoon praten. Zwaar in paniek dacht ik ‘ Wat moet ik zeggen?”. Een paar klasgenoten gingen voor mij. Zo kon ik iets opsteken van wat hun zeiden. Toen was ik echt aan de beurt. Met knikkende knieën naar de microfoon en wat ik zei “ Hi! My name is Dieke and I am 19 years old. Nice to be here and I hope a learn of lot” Ik had geen idee of het goed was of de goede volgorde. Maar ze klapte en ik kon weer weglopen. Wat vind ik dat vreselijk, terwijl ik anders wel van praten hou. Maar ik heb het overleefd. 
Daarna gingen we naar het Healty center om daar ons rond te laten leiden. Daarna iets eten en drinken met z’n alle. Daarna begon het echt. We gingen voor de eerste keer naar het ziekenhuis om stage te lopen. We kwamen aan en er was een vrouw die 5 centimeter ontsluiting had. We waren zo enthousiast dat we gelijk gingen omkleden in de operatiekleding. We zijn de hele middag gebleven en hebben uiteindelijk TWEE bevallingen gezien. Wauw dat was heftig en prachtig te gelijk. Ik had nog nooit zoiets gezien. Na eerst veel te hebben gepraat met de moeder gingen we zelfs samen dansen om de pijn te onderdrukken. Toen het eenmaal zo ver was ging het echt heel snel. Ze gilde of schreeuwde niet. Het was zo knap en toen werd haar prachtige zoon geboren. Ik had de tranen in mijn ogen en was zo trots op haar. De baby was zo klein en lief. Echt wauw. Ik kan het niet verwoorden. 

Tijdens de eerste bevallig was er nog een vrouw die 6 centimeter ontsluiting had. Dit was een meisje van 17 jaar oud. Ze was zo lief en vertelde ons veel. Ik kon goed aan haar zien dat ze heel veel pijn had. Poeh… ik heb haar rug gemasseerd en haar proberen gerust te stellen. 
Al snel begon ook deze vrouw met de bevalling. We mochten de dokter assisteren. Wij hup de steriele handschoenen aan. Duurde het nog een halfuur. We hebben een halfuur met de steriele handschoenen met de handen in elkaar gezeten. Maar het wachten was het meer dan waard. Deze bevalling was veel zwaarder, want het kindje wilde niet goed indalen. Eenmaal toen het zover was was het hard en zwaar voor haar. Voor mij was het wel heel speciaal om dit te mogen zien. Ze werd ook ingeknipt…. Ik heb gekeken, maar met gespleten oogjes. Toen kwam het kindje eruit. We mochten helpen. Ik heb het kindje drooggemaakt en mijn ogen konden alleen maar naar het kindje staren. Het was zo klein lief. Ik mocht het kindje op de buik van de moeder leggen nadat de baby was gecheckt en ingeënt.Ik kon niet geloven dat ik dit de eerste stage dag had meegemaakt. Ik ben heel benieuwd wat er nog meer gaat komen. Morgen gaan we eerder naar stage op een operatie te zien.

Dinsdag 8 mei
Goeiemorgen riep ik al naar mijn kameraadjes ( Sanne, Katie en Anne-fleur) Dat vinden ze nooit echt prettig wakker worden. Maar toch doe ik het. Snel aankleden en een beetje fatsoenlijk maken. Naar de tricycle, want we hadden geen ontbijt in huis. Even snel naar de bakker. Ik had drie broodjes dat koste 15 peso ( In euro is dat 9,6 cent ). Met het ontbijt de Jeepney in de broodjes werden onderweg opgegeten. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was de operatie verplaatst naar 11 uur. Stonden we daar om 8 uur met onze goeie gedrag. Maar we gingen rondom het ziekenhuis kijken en op alle afdelingen. Met de verpleegkundige en dokters gepraat. Wat een ontzettend lieve mensen werken hier. Ik neig al snel naar de kinderafdeling. Er waren deze dag geen bevalling. Jammer genoeg, want dat is echt zo gaaf om mee te maken. 
We gingen trouwens ook naar besnijdenissen kijken. Besnijden van het geslachtsdeel hier in de Filipijnen is een traditie. Wat had ik medelijden. Ik durfde ook echt niet op het begin te kijken. Later wel, ik heb de hele tijd bij de jongetjes gestaan om hun te ondersteunen. Sanne en Katie hebben de dokter geholpen! De volgende keer mag ik dit ook gaan doen. 
Tegelijkertijd kwam er een man binnen die was geëlektrocuteerd. Hij schokte nog na. Hele grote brandwonden op zijn lichaam. Deze man ging naar IloIlo city om daar behandeld te worden. 
Verder rustige dag en veel gepraat met de patiënten en werknemers. We zijn trouwens naar het mortuarium geweest van het ziekenhuis. Het was een hutje buiten het ziekenhuis wat er niet echt vriendelijk uitzag. Ik vond het echt heel heftig. Gelukkig lag er niemand in. Heb er foto’s van gemaakt maar heb ze wel ver weg gestopt zodat ik ze niet de hele tijd hoef te zien.
In de avond hebben we letterlijk niks uitgevoerd. 

Woensdag 9 mei
Deze dag kwamen we aan en er waren weer twee vrouwen aan het bevallen. Wij snel weer omkleden en stonden weer vooraan natuurlijk. We mochten in de vagina voelen naar het hoofdje van het kindje. Zo konden we ook voelen hoeveel ontsluiting de moeder had. Ze was bevallen van een prachtige zoon. Het is echt een wonder. Ondertussen was er nog een vrouw die 4 centimeter ontsluiting had. We gingen eten en we dachten die gaan we dadelijk zien bevallen. Toen we terug kwamen was ze bevallen van een zoon. Helaas voor ons! We gingen naar de eerste hulp en hebben daar gekletst met patiënten en werknemers. Ze beginnen ons nu te kennen, dat is echt heel gezellig. Verder ben ik veel op de kinderafdeling te vinden en de Post Partum afdeling. Ik mocht de baby vasthouden van de vrouw die gister was bevallen. Ik was zo gelukkig om z’n klein mensje vast te hebben. Verder was er niet heel veel te doen in het ziekenhuis. Maar we hebben veel gelachen met iedereen. We zijn in de avond ook nog wezen sporten in 35 graden. 

Donderdag 10 mei
Laatste dagje van de week. Er waren deze dag geen bevallingen en ook geen operaties. We hebben veel met het personeel gekletst en foto’s gemaakt. Ik ben vooral weer bij de kinderen geweest en de baby’s.  Het was heel erg rustig in het ziekenhuis. Zo hebben we een start gemaakt aan de opdrachten. Ja je leest het goed. Ik moet ook opdrachten maken en wat vind ik dat vreselijk. Maar ik kom wel zo veel meer dingen te weten over het ziekenhuis. Na onze dienst zijn we per ambulance naar ons dorpje gebracht. Gaaf man! Ik lag op het bed. Sirene aan en gaan met die banaan. Terwijl er helemaal niks loos was. Fantastisch!!
We hebben nu weekend tot dinsdag. In de avond zijn we wezen uiteten bij ons favoriete restaurant Sulu Garden. Heerlijk! Daarna nog thuis even een Rosé biertje gedronken en op tijd  naar bed gegaan.

Vrijdag 11 mei
De wekker ging om 6.15 uur. Maar ik was al wakker en het was 12 uur in Nederland in de avond. Ik zag dat vrienden bij de kasteel feesten waren dus ging even Face timen met Dave. Fantastisch om weer een paar bekende gezichten te zien. Dat mis ik wel. Maar ik weet heel goed dat ik iets veel leukers meemaak dan de feesten. Die zijn er volgend jaar weer.
Daarna snel klaargemaakt. We gingen naar het gemeentehuis. We gingen namelijk de bergen in om de waterval van Miagao te bezoeken. Met een Ambulance gingen we. Wat een ervaring. 5 Filipijnse mensen mee, want je had ze hard zat nodig. Wat een rit en wat een wandeling om uiteindelijk een prachtig uitzicht te hebben. Ik heb nog nooit zo iets moois gezien. En wat een prachtige waterval. Ik kan er niks anders van maken. Heerlijk gezwommen en natuurlijk heel veel foto’s gemaakt!
Daarna nog met Sanne en Anne-fleur naar de zee geweest om daar nog even te zwemmen en een beetje bij te slapen. 
Verder dit weekend is nog een raadsel. Maar wordt vast fantastisch!
We gaan zo trouwens aardappelen eten! Dat is lang geleden!

En dan is er alweer een week om. Tijd gaat zo snel. Tijd om te beseffen is soms nog lastig. Maar ik heb het hier echt fantastisch. Ik heb ook dan een lang verhaal geschreven, omdat ik het gewoon niet kan inkorten. Hopelijk is dat niet erg.
Hele fijne dag en avond daar in Nederland!

Hele warme groet vanuit de Filipijnen

Liefs,
Dieke